عتب القوافی

زهراء جبار | الأهواز – إيران

یمته جای
حرگو اعیون الصرایف وی امس
وثلّجوا عمر الفراشه ابنص شمس
وباگو الفانوس من زفت العرس
یمته جای
ماتت الضحکه ابنزلنه و اترکوهه ابلا دفن
والفرح شد عالرحیل
والجسم صبح نحیل
وعوّدونه انعیش باحلام وحزن
یمته جای
کسّروا فیّ السنابل
و وشّروهن بالحقد کل المناجل
سدّوا ابواب الحدیقه وامروا
العصفور لازم ینحبس
وشنقوا الفلاح بحچایة همس
وشتلوا الخرنوب بعیون الورد
و الورد مذبوح بچفوف البرد
والربیع اختنگ ماجر النفس
و چتّفوا جنح الحمام وماله حس

وگام ثعلب یلعب ابهیئة اسد
والافاعی تلدغ ابلب الجرح
الناس عطشوا شربوهم صم ملح
ورسموا ابوجه الفرح صورة عبس
وباعوا الوجدان بشویت فلس
یمته جای
یبّسو لهجة گصبنه
وخنّگوا سمچة نهرنه
وغرّگو قارب املنه
وكتبوا ابراس النهر لازم تهاجر
و ترسوا اضلوع النهر لیل و خناجر
و حرگو اغصون الغوارس
و کحلو بجسادنه اعیون الدوارس
خرسوا صوت المدارس
واندفن بیهه الامان
گطعوا اصوات الاذان
خدّرونه وآمر الجلاد لازم ننذبح
وماتت الغیره ابسلفنه ابلايه حس
وانگطع شم الهوه ابضیج النفس

یمته جای
رمدت اعیون المدینه
تعبت اچفوف الحزینه
و ضاگت الدنیه علینه
رد یغایب
زادت علینه المصایب
ولون ما تحضر تنجیهه
الحقایق تندرس
لیش صابر
لیش صابر وانته شایف
چم غزاله التنفرس بنیاب ذیب
وشگد هلاهل ردت بصوت النحیب
وچم بحر من دمنه لازم ینترس
والحزن ظل بالگلب یرفس رفس

وینک انته ماتجینه؟
انه اجیک
انه اجیک وشایل ابروحی طفل حاضن لعبته ،و راسه یلعب عالرصیف
انه اجیک
انه اجیک و شایل ابروحی ام شهید، المات ابنهه و هلهلوا شماتهه اگبال النزیف
انه اجیک وشایل ابروحی ارض حبلت ذهب،، جابت ذهب،، بس عیّشت اولادهه ابثلمة رغیف
انه اجیک وشایل ابروحی منابر تلطم اعله الراس و امغیره اللبس
ثعلب امغیر لبس
الیوم امس
عگبه امس
والبرد کاتل شمس
والصبر بینه علس